23 mei: het wil vandaag niet vlotten

Gisteravond hebben we ons laatste kampvuurtje gemaakt. We hadden door het minder dan verwachtte weer, nog een lekkere stapel over. Voor de gezelligheid nog maar eens een roseetje erbij en Mars aan het bier. Hij wilde eigenlijk niet maar we zijn de restjes aan het opmaken 😝.

Vanmorgen afscheid genomen van onze laatste campsite in British Columbia. We hebben nog een overnachting op een campsite in Vancouver, maar dat noemen wij hutje, mutje, iedereen vlak naast elkaar met een stukje heg ertussen. Hier alvast de foto's...

Terug naar vanmorgen. Bijtijds weggereden, voor ons doen dan. We moesten een uurtje of drie sturen en we houden ervan om op mooie of interessante plekken even de benen te strekken. En mooie plekken kom je overal tegen hier. 

De zwarte plekken op de foto hierboven zijn verbrande bomen trouwens, blijft een onheilspellend gezicht vind ik.

Nog niet zolang onderweg of het verkeer stond bijna stil. Je leest het goed, VERKEER! Zijn we toch helemaal niet meer aan gewend. Vandaag is Victoria Day in Canada, onderdeel van Long Weekend. 

Blijkbaar gaat iedereen in de ochtend alweer naar huis...En sluiten wij achteraan.

Na best een tijd file rijden zagen we aan de andere kant de resten van een fors ongeluk, we zaten dus in een kijkers file 😱. Voorbij het ongeluk reed het weer aardig door. Zo aardig dat we zijn gestopt bij the Hope Slide. Daar is in 1965 een flinke aardverschuiving geweest waardoor 46 miljoen m3 aan rots, aarde en sneeuw naar beneden is gestort. De bodem van de vallei ligt nu 70 meter hoger dan daarvoor, 70 meter, denk je eens in! Vier mensen zijn hier tragisch aan hun eind gekomen, waarvan twee nooit terug zijn gevonden. Je ziet nog steeds duidelijk waar het stuk is afgebroken. Kippenvel moment, echt!

Voor de geïnteresseerden onder jullie:

Terwijl wij op de parkeerplaats stonden cirkelde er een helikopter rond. Best heel laag. Ik dacht dat hij op zoek was naar een voortvluchtige (grote fantasie) maar Mars zag dat het een ambulance helikopter was. Hij landde naast het parkeerterrein waar wij stonden. Blijft toch indrukwekkend zo'n groot gevaarte, zelfs voor mij die op het werk dagelijks de trauma helikopter ziet opstijgen en landen. Even later kwam een ambulance aanrijden om de patiënt over te dragen. Omdat alles zo groot is hier ben je echt de pineut als er iets met je gebeurt! 'Hulp is onderweg' kan een beste tijd duren...

Een klein halfuur later, weer een file! Pfff!  We zagen de zwaailichten al van verre. Weer een groot ongeluk en weer de trauma helikopter, nu geland op de middenberm 😱. En dus weer een kijkers file.

Hierna reed het redelijk door, er was veel meer verkeer dan wij in Canada gewend zijn maar we rijden dan ook richting Vancouver, een grote drukke stad. Nog een paar plaatjes van onderweg, omdat het nu nog kan! 

Om in Vancouver te komen moesten we over deze brug. Schitterend! De foto's ook trouwens 😝.

Rond vier uur waren wij op de campsite in Vancouver. Geen trail lopen of de stad bezoeken maar inpakken. Hebben we toch een ander gevoel bij als je weer naar huis gaat. De t-shirts en korte broeken gaan ongedragen mee terug, net als de zonnebrand, jammer maar helaas... Ook nog even hard nadenken over wat we ook alweer in welke koffer gedaan hadden zodat ze niet te zwaar worden... Of het gelukt is merken we woensdagmiddag op de luchthaven haha.

Morgenochtend de camper inleveren, taxi naar ons hotel en dan Vancouver in! De kaart ligt al klaar!

Kort verhaal vandaag maar inpakken om naar huis te gaan, gaat nu eenmaal gepaard met een klein beetje verdrietig gevoel en dat doet mijn zin om te schrijven geen goed. Daarnaast levert inpakken ook geen leuke foto's op 😉.

Morgen het laatste verhaal, laten we hopen dat we onze reis spetterend afsluiten in Vancouver!