16 mei: een goed begin is een spannend eind

Vanmorgen uitgebreid gedoucht in de douches van de campground want de campsite waar we heen gaan beschikt tijdelijk niet over douches, die worden verbouwd. Voor ons geen probleem om in de camper te douchen maar haren wassen (ik dan) gaat makkelijker met wat meer ruimte. 

Rond tien uur zijn we weggereden naar onze volgende bestemming, Revelstoke! Deze trip brengt ons een uur extra vakantie want een uur na Golden verandert de tijdzone en is het een uur vroeger. Voor het gemak vergeet ik even dat we dus ergens op de heenweg een uur verloren hebben... 

We wilden onderweg nog wat stops maken, viewpoints bekijken of een trail lopen, maar door de sneeuw is alles nog afgesloten en konden we alleen maar doorrijden. Geen super geweldig weer maar als je in de auto zit maakt dat niet heel veel uit 😃. Wel wat foto's kunnen maken die naar mijn zin zijn want voor een mooie foto heb je niet per se mooi weer nodig.

Onderweg waren er ineens allemaal kleine tunneltje, die heten snowsheds en doen wat je verwacht bij die naam, ze houden de sneeuw tegen die anders op de rijweg zou vallen. Doeltreffende oplossing! 

Onderstaande foto is mijn foto van de dag! Die wolken lijken echt op watjes en zien er heel comfortabel uit...or is it just me? Die foto daar onder laat een heel scala aan groentinten zien, schitterend! 

Om twaalf uur reden we een lieflijk stadje binnen, ons stadje voor de komende twee dagen, dat belooft wat!

We zagen meteen dat er een spoorwegmuseum was en...die was open! Eerst een paar boodschapjes gedaan...heel grappig, thuis laat ik alles bezorgen door Appie en hier ga ik stuiteren als ik een supermarkt zie van een keten waar we nog niet geweest zijn. Tot nog toe zien ze er allemaal netjes en goed gesorteerd uit. Groenten en fruit zijn hier wel echt prijzig, misschien vergeleken bij onze prijzen. Waarschijnlijk verbouwen mensen hier zelf groenten, ik heb her en der wel  kleine kasje op veranda's en tuinen zien staan. 

Maar goed, boodschappen gedaan, op naar het museum. Voor we het terrein op konden moest er eerst een goederentrein passeren. Ik heb een kleine 4 minuten aan langsrijdende wagonnen opgenomen en toen konden we het museum in. Filmpjes kan ik niet uploaden dus goed nieuws voor jullie in dit geval 😝.

Het museum was echt heel erg gaaf! Ik weet niet hoe het komt maar de opzet, foto's en verhalen erbij brengen de tijd van toen echt tot leven. We zien voor ons hoe het er toen uitzag en bedenken hoe mensen hier geleefd hebben. Als je dát gevoel krijgt als je rondloopt, heb je wat ons betreft een goed museum! Als je niet van treinen en historie houdt mag je door scrollen naar de volgende alinea! 

Ja, klaar voor nog een paar pareltjes? Komen ze:

Nog een paar van het buiten museum, nog even volhouden mensen!

Voor de liefhebber staat bij de foto's onder menu, nog meer moois 😉.

Na het museum op weg naar Williamsons Campground. Deze hebben we thuis gereserveerd omdat Rob en Ria hier morgen ook komen, kunnen we een paar uur samen wat ondernemen, leuk! We hadden een plekje bij het bos in het uiterste hoekje uitgezocht zodat Mars kon zenden. Ik moet zeggen, het werkt perfect! 

We hebben ook bijzonder uitzicht bij ons uitschuifje! 

Kopje thee, broodje en op weg naar de trail die rond het meer van de Campground hoort. Leuk, we zijn fan van trails, dus deze pakken we graag mee. Aan de overkant van het meer ligt ook nog een schatje dus...

Het pad was aangegeven met linten in verschillende kleuren, we wisten niet waar die voor stonden dus we namen gewoon het pad dat ons leuk leek. Aan het begin trouwens weer een bord dat we lawaai moesten maken om beren te waarschuwen dat je er aan komt. Word ik weer een beetje onrustig van...maar ik laat me er zeker niet door tegenhouden, dit is een beproefde trail dus de beren blijven echt wel uit de buurt, die zijn gewend dat er mensen lopen Niet zeuren, gaan!

We liepen in een heel mooi bos met veel oude bomen en ook veel holle bomen.

Een paar erg leuke beekjes en kleine watervalletjes, schattig! 

So far, so good! Leuke trip, goed om lekker de benen te strekken! Maar toen...Toen hield het pad op en kwamen we in een enorme woestenij terecht. Hele stukken bos gekapt, modder, losse takken en stronken...

Dit zijn de 'ach, gaat nog best' foto's. Het schatje moest 180 meter verderop liggen, die pakten we dan nog wel even mee, als hij niet met de grond gelijk gemaakt was...dat laatste dus want er lag geen schatje op de plek waar die moest zijn, wel (nog meer) blubber, bomen, takken en stronken. Het lopen werd echt een tandje zwaarder. En waar Mars hier regelmatig in getraind is, ben ik dat niet eens een beetje, tot nu 😃.

Zonder begeleidende lintjes moeten we uitgaan van onszelf. Mijn richtingsgevoel is 0,0 dus ik ben geheel afhankelijk van het logisch denkvermogen van mijn vent. Zolang hij ferm doorstapte ging het met mij prima, hij wist nog steeds waar we heen gingen, alles komt goed. Het moment dat we ergens naar beneden moesten om weer bij het meer te komen en dat alleen maar via het afdalen van een afgrond kon, begon mijn paniek een beetje te groeien, wil ik eerlijk over zijn. Verdwalen is één van mijn grootste angsten, zeker in een bos met beren!

De grond werd steeds lastiger te belopen en uitglijden of zwikken een steeds grotere mogelijkheid. En daarom zijn er geen foto's van dit deel van de tocht...Ik had alleen maar tijd om te kijken waar ik mijn voeten neer moest zetten en waar ik het best naar beneden kon, met hulp van Mars zo af en toe. Vind je het nog leuk, vroeg de schat...NOU NEE DUS! Ik hoorde geen watervalletjes meer, we gingen steeds dieper het bos in en iedereen weet ' in het bos zijn de wilde dieren (...in het bos, in het bos'). Ik hoorde ook steeds meer enge geluiden, volgens Mars het bewegen van hout maar weet hij, of ik, veel hoe beren hier klinken!

We liepen tot we verderop iets zagen dat een pad zou kunnen zijn! Eerst een berg modder met takken over, maar het zag er inderdaad uit als een heus pad!  Daar aangekomen zien we een bord dat het verboden was het terrein te betreden...We dachten tegelijk en letterlijk, fuck it, we gaan écht niet terug (en ik dacht, als er iemand komt om ons een bon te geven, kan die ons meteen terugbrengen, heb ik wel wat geld voor over). We zijn niemand tegengekomen en liepen tot we bij een recht stuk land kwamen en daar halleluja, daar was ons meer en aan onze goede kant.

We kwamen zelfs uit in de buurt van onze camper. We moesten wel illegaal over een hekje klimmen maar na een halfuur trespassing was dat niet zo'n groot issue 😝.

Veilig op bekende grond vond ik ons avontuur ineens geweldig leuk en spannend en mezelf ontzettend stoer, ik was niet gevallen en was héél dapper doorgelopen zonder te zeuren, maar als je me vraagt of ik morgen weer ga, dan pas ik haha. 

We hoorden bij de receptie dat die stukken bos ontgint worden om een groot golfterrein te bouwen. Ik vind dat ze dit terrein Lost&Found moeten noemen!